Monthly Archives Listopad 2015

Jak należy rozumieć postawione przez kierownictwo partii zadanie przyśpieszenia wzrostu stopy życiowej mas pracujących? Dlaczego stawiamy to obecnie jako aktualne i naczelne zadanie, skoro wynikało ono samo przez się już z samego charakteru naszej rewolucji społecznej, było jej celem? Przecież cała nasza dotychczasowa praca, wszystkie nasze wysiłki gospodarcze przyczyniały się – pośrednio lub bezpośrednio – do polepszenia warunków życia ludu pracującego zarówno w mieście, jak i na wsi, i torowały drcgę obecnym możliwościom.

Słabości naszej pracy politycznej na wsi ujawniły się szczególnie dobitnie w prowadzonej obecnie akcji skupu zboża, która ma tak doniosłe znaczenie dla całej naszej gospodarki. Aby wygrać w pełni tę akcję, musimy rozgromić rozsiewane przez kułactwo oszustwo na temat kurczenia czy likwidacji regulującej roli państwa w obrotach między miastem a wsią, jak również złudzenia co do dobroczynnych rzekomo skutków, które by z tego miały dla chłopów wyniknąć.

– Dla organizacyjno-ekonomicznego umocnienia gospodarki spółdzielczej należy:

– a) ściśle przestrzegać zasady materialnego zainteresowania członków spółdzielni w podnoszeniu wydajności pracy i osiąganiu wyższych wyników produkcyjnych. Wymaga to przede wszystkim powszechnego wprowadzenia norm dla każdego rodzaju roboty i ścisłego przestrzegania zasady opłaty według ilości i jakości wykonywanej pracy,

Osiągnięcie wydatnego podniesienia stopy życiowej mas pracujących, przyśpieszenie tempa rozwoju rolnictwa i przemysłu artykułów konsumcyjnych wymaga równoczesnego wydatnego wzrostu wydajności pracy na bazie wprowadzania i opanowywania nowej techniki i pogłębienia systemu oszczędnościowego w całej gospodarce narodowej.

W celu zapewnienia dalszej mechanizacji produkcji roślin uprawnych należy:

– a) zwiększyć zaopatrzenie rolnictwa w maszyny i narzędzia rolnicze.

Globalna produkcja przemysłu w roku 1953 osiągnęła poziom o 115 proc. wyższy niż w roku 1949. Oznacza to, iż w roku 1953 produkcja przemysłu jest 3,6 razy (wyższa niż w roku 1938, a na jednego mieszkańca 4,7 razy wyższa. Podczas gdy w roku 1938 Polska zajmowała jedno z dalszych miejsc w Europie pod względem rozwoju przemysłu, to w roku 1953 znajduje się już na piątym miejscu w Europie pod względem globalnej wielkości produkcji przemysłowej.

Najpowszechniejszym przejawem oportunizmu w pracy partyjnej ra wsi jest niedostrzeganie walki klasowej, ślepota polityczna wobec aktywności kułackiej na wsi i kułackiego wyzysku. Kułak umie – jeśli organizacja partyjna jest bierna – rozszerzać i urozmaicać formy swego wyzysku, umie też wykorzystywać wypaczenia polityki partyjnej na wsi, umie deprawować i podporządkowywać swoim interesom zbiurokratyzowane ogniwa aparatu państwowego i partyjnego, gdy zatraca on czujność rewolucyjną. Kułak umie swój wyzysk przybierać w formy „pomocy“, uchodzić nawet za dobroczyńcę w oczach wyzyskiwanej biedoty wiejskiej, gdy organizacja partyjna nią się nie interesuje, gdy pozostawia ją własnemu losowi. Poważna liczba chłopów małorolnych nie ma koni, niezbędnego sprzętu i narzędzi, wyzyskuje to bardzo zręcznie kułak 1 ciągnie skryte, ale olbrzymie zyski i korzyści z „pomocy“ okazywanej bezkonnym, z każdego snopka wymłóconego na jegormłocarni, z każdego siewnika czy innej maszyny, wypożyczonej przez niego „po sąsiedzku“ małorolnemu czy średniorolnemi chłopu.

Rozwój przemysłu artykułów konsumcyjnych odbywał się zarówno przez lepsze wykorzystanie istniejących zdolności produkcyjnych, jak i przez budowę nowych wielkich zakładów oraz gruntowną rekonstrukcję zakładów istniejących.

W oparciu o szerokie wprowadzenie nowoczesnej przodującej techniki, o rozwijające się i pogłębiające się współzawodnictwo pracy i o wzrost kwalifikacji robotników poważnie podniosła się wydajność pracy robotnika. W roku 1953 wydajność robotnika w przemyśle jest o około 50 prcc. wyższa niż w roku 1949 i o około 61 proc. niż w roku 1938.

W ciągu czterech lat realizacji Planu Sześcioletniego dochód narodowy zwiększał się wraz ze wzrostem produkcji, od którego jest on jak najściślej zależny i uwarunkowany. Ogólny poziom wzrostu dochodu narodowego w latach 1950 – 1953 szacowany jest na 61 proc. w stosunku do dochodu narodowego osiągniętego w 1949 roku. Jest to miernik wskazujący, w jakim stopniu polepszyły się u nas ogólne warunki życia, zarówno materialne jak zdrowotne, socjalne i kulturalne w skali całego państwa – w wyniku dotychczasowych osiągnięć Planu Sześcioletniego. Przeciętny roczny wzrost dochodu narodowego o 12,8 proc. jest wzrostem bardzo wysokim, osiągalnym tylko w warunkach władzy ludowej i budownictwa socjalistycznego.